30 Mart 2010 Salı

Chiloe ve Happy Feet Tayfası

Şili’de Puerto Varas’tan sonra gitmek istediğim yer Chiloe adası idi ve oraya gidebilmek için Puerto Montt’a gelmek gerekiyor, ben de öyle yaptım. Puerto Montt, Göller Bölgesi’nde gezdiğim diğer yerlerle karşılaştırınca oldukça sıkıcı geldi, büyük bir liman şehriyle karşılaştım. Farklı bir şehir beklentisi ile geldiğim için bir gün hostelde kaldım, şehri gezdim ama aradığımı bulamadım bu şehirde, direk Chiloe’ye geçebilirmişim.

Neyse sabah ilk işim şehri gezmeden önce, limanda bulunan Navimag’ın ofisine gitmek oldu. Puerto Montt’dan Puerto Natales’e kadar olan kısmı Navimag şirketinin Evangelis adlı kargo gemisi ile geçmeyi planlıyordum. Şili’nin bu bölgeleri artık Patagonya olduğu için And Dağları’nın geçit vermez bölümleri ya uzun otobüs yolculukları ile ya da uçakla aşılabiliniyor. Diğer bir seçenek de, 3 gece ve 4 gün süren bir gemi yolculuğu ile geçmek bu bölümü, dünyanın en dar kanallarından, fiyortlardan ve buz dağlarından geçerek, tabii ki bu seçeneği tercih ettim ve biletimi aldım.

Daha sonra Chiloe adasına gitmek için terminale yöneldim. Chiloe Adası, Güney Amerika’nın en büyük ikinci adası, 16’sı UNESCO tarafından koruma altına alınmış olan 150 adet ahşap kilise var bu adada, neredeyse her köşe başına bir kilise düşüyor. Ben buradaki ziyaretime en kuzeydeki sessiz ve sakin Ancud’dan başladım. Balıkçılarla sabah kahvaltısı yapıp, öğleden sonramı “pengüinera” denilen, buraya çok yakın olan Punihuil adasına gidip penguenlerin yaşam alanını ziyaret ederek ve şehir içinde yürüyüşlere çıkarak, gün batımı ve akşamı ise Pasifik manzarası seyredip, kahvemi yudumlayarak güzel bir kafede geçirdim. Daha sonra adanın başkenti olan Castro’ya geçtim. Castro’da, coach surfing yaparak tanıştığım Emilio beni evinde misafir etti. Görülmesi gereken her yere götürdü, çok güzel bir oda verdi bana ve evimde gibi hissettirdi. Akşamları erkek arkadaşı ile bir araya gelerek, beraber yemek pişirip, şarap içerek, sohbet ederek ve yemeğimizi yiyerek güzel vakit geçirdik. Emilio işteyken Castro’ya yakın olan Dalcahue, Conchi ve Quellon’a gittim, birbirinden güzel ahşap kiliseleri ziyaret ettim. Quellon’da, kıtanın en kuzeyinden Alaska’dan başlayan, Orta Amerika’dan geçen ve burada son bulan; Pan Amerika Karayolu’nun son bulduğu yere kadar gittim. Şimdi yeni bir hedef var önümde; bir de bu yolun başladığı yere gitmem lazım…

Adadan ayrılacağım gün hep beraber Emilio’nun iş yerinde buluşup, oradan evine gidip öğle yemeği yiyecektik, plan buydu. Ben deniz kenarında hediyelik eşyalar ve yöresel yiyecekler satan dükkanlarda gezinirken, birden gezici bir araç hoparlöründen “30 ya da 45 dakika içinde tusunami olabilir, tepelere çıkın” çağrısının yapıldığını duydum. Kulaklarıma inanamadım, yanlış anlamış olmalıydım ama dükkan sahipleri dükkanlarını kapatmaya başladılar ve anladım ki duyduğum şey gerçekti. Herkes bir yere koşuşuyordu, ben de onlarla koşuyordum ama nereye? Kalbim inanılmaz hızlı atıyordu, boğulacak gibi hissettim, tepeye koşmam lazım ama tepeler nerede? Hani insanları takip etsem, herkes bir başka tarafa doğru koşuyor. Depremden kurtuldum ama şimdi de tusunami mi? Bu bir şaka değil ama panik halde amaçsız birilerinin arkasına takılıp gitmektense, risk alıp tanıdığım tek kişi olan Emilio’nun iş yerine gitmeye karar verdim,” umarım beni bekliyordur” diye geçiriyordum içimden, koşuyordum, hiçbir şeyi gözüm görmüyordu, sonra “tranquila! tranquila!” diyen birisini duydum bana doğru koşan, Emilio idi bu, nasıl sevindim anlatamam size. Yani depremden sonra bu bana biraz fazla gelmişti, sarılıp, ağlamaya başladım, çok ama çok korkmuştum. Depremi yaşarken zaten olayın içindeydim, yapacak bir şey yoktu. Bu sefer uyarı yapılmıştı ve bir felaket beklentisi içindeydim ve hızlı olabilirsem hayatımı kurtarma şansım vardı. Emilio’nun denizden uzak olan evine gittik, uyarının sebebi kuvvetli artçı bir deprem olmuştu ve akabinde de tusunami beklentisi vardı. Neyse ki tusunami olmadı, biz planladığımız gibi öğle yemeğini yedik ve ben planladığım gibi o gün adadan ayrıldım. Puerto Montt’a geldiğimde hayalet bir şehirle karşılaştım. Burada da tusunami uyarısı yapılmıştı ve bütün dükkanlar, restoranlar ve kafeler kapanmıştı. Olanlara inanmakta zorlanıyordum, şaka değildi olanlar, her şey gerçekti ama ben hala inanamıyordum. Bir taraftan da bir sonraki gün başlayacak gemi yolculuğu için çok heyecanlıydım.

Ancud









Castro





Dalcahue, Conchi, Quellon




Chiloe'nin Kiliseleri






Pasifik Okyanusu'nda 4 Gün


Navimag şirketinin gemileri 1990 yılına kadar sadece kargo gemisi ve feribot olarak kullanılıyormuş. Patagonya’nın bu muhteşem fiyortlarını görmek ve daracık kanallardan geçmek adına turistlerin değişik yollar izleyerek bu yolculuğu bir biçimde yaptıklarını gören şirket yetkilileri, gemileri modifiye etmişler, ranzalar ve kabinler eklemişler. Şu anda hala kargo gemisi ve feribot olarak kullanılıyor ama aynı zamanda belli bir kontenjanla turist de taşıyorlar. Sabah gemiye kaydımı yaptırdım, benim gibi bir sürü gezgin ve turist vardı, kamyon sürücüleri de bizimle birlikte kayıtlarını yaptırdılar. Çok heyecanlıydım bu seyahat için. Uzun beklemenin sonunda gemi hareket etmeye başladı, Puerto Montt giderek küçüldü ve sonunda yok oldu. Herkes önce güvertede idi fakat geminin hareket etmesi ile birlikte zaten soğuk olan hava güvertede durulamayacak kadar soğudu. İçeriye girmeye başladık ve böylece yavaş yavaş diğer gezginlerle tanışmaya başladım.


Bütün yolculuk boyunca aldığım tepkinin aynısını burada da alıyordum. “İsmin ne? Nerelisin?” sorularına verdiğim cevaplar karşısında, önce herkes bir şaşırıyor ve “Gezim sırasında tanıştığım tek sırt çantalı Türk sensin” diyorlar. Yalnız gezdiğimi duyunca da bütün Türk kadınlarının İran’daki gibi kapanmak zorunda olduğunu düşünen bazı cahillerden gelen sorular başlıyor bu sefer. Karar veriyorum, gezinin ilerleyen günlerinde bir kağıda bu insanların genel kültürlerine katkıda bulunacağım bir yazı hazırlıyorum, Türkiye ve Türk kadınları ile ilgili, neyse ki durum henüz o kadar kötü değil, değil mi???


Her gün belli saatlerde anonsla birlikte kahvaltımızı, öğle yemeğimizi ve akşam yemeğimizi yedik. Yemekler oldukça lezzetli ve doyurucu idi. 4 gün boyunca zamanımın büyük çoğunluğunu daracık kanalları, fiyortları ve son gün buz dağını seyrederek güvertede geçirdim. Kalan kısmı ise kaptan köşkünün ziyarete açık olduğunu öğrendiğim andan itibaren manzaranın en güzel izlendiği köşkteydim. Gemimiz, Patagonya Kanalı’nda ilerlemeye başladı ilk gün, sonra Corcovada Körfezinde yol aldık. Moraleda Kanalı’n geride bırakıp, Pasifik Okyanusu’na ulaştığımızda, zorlu ve bol dalgalı; dolayısıyla da bol mide bulantılı bir 10-12 saat geçirdik. En son gün ise gerçekten kuş uçmaz kervan geçmez bir limana vardık, Puerto Eden’e. Yolcu almak ve buraya gönderilen kargoları teslim etmek için gemimiz kısa süreliğine demir attı buraya ve bu 1 saatlik zaman diliminde bizler de bu küçücük ama çok sevimli yerleşim yerini gezme fırsatını yakaladık. Sadece haftada bir bu gemi ile ulaşım olanağı var buraya , bu yaşam ve hava koşullarının pek de kolay olmadığı yere.


Son gece bingo oynandı ve bar diskoya dönüştürüldü, Michael Jackson şarkıları ile dans edenleri seyretmek benim için çok keyifli idi. Alkol sınırını aşanlar güverteye koşup okyanusa doğru rahatlarken, o sınırda gezinen diğer yolcular başka komik dans figürünü hatırlayıp sergilediler. Bir de yeri gelmişken söyleyeyim, her Türk olduğumu duyan biraz muhabbet ilerlediğinde göbek dansına getiriyorlar konuyu ve yapıp yapmadığımı soruyorlar. Gezi yapacak bayan arkadaşlara duyurulur, gelmeden göbek dansı dersi alın derim ben, bilmediğimi söyleyince çok bozuluyorlar.


Sabah geminin yarısı kahvaltıda yoktu, geceyi geç bir saatte bitirmiş olmalılar. Gemideki yabancılar için Puerto Natales’e gelmenin ana sebebi Torres Del Paine ismindeki ulusal park. Bu parkta yapılabilecek 2 türlü yürüyüş parkuru var. Birincisi “W” isminde 5 ya da 6 günde tamamlanan bir parkur diğeri ise 10 ya da 11 günde tamamlanan tam bir dairenin çizildiği bir parkur. Özellikle bu yürüyüşlere odaklanmış olanlar ise sabah erken saatte kahvaltıya geldiler ve sonra oturup gemi Puerto Natales’e demir atıncaya kadar son bir defa planlar gözden geçirildi. İşte ben de bu sırada 1 İtalyan, 1 Amerikalı ve 4 Fransız’ın oluşturduğu gruba “W” yu yapmak üzere dahil oldum. Hep beraber Puerto Natales’de aynı hostelde kalmak üzere ve ertesi gün aynı yürüyüşü yapmak üzere gemiyi terk ettik.


Pasifik Fiyortları, Koyları, Kanalları ve Buzullar





Puerto Eden





Patagonya'nın İncisi - Torres Del Paine


Puerto Natales’de hostele yerleşir yerleşmez büyük bir koşuşturma başladı. Hepimiz şehri tanımayı, Torres Del Paine Ulusal Parkı’nda geçireceğimiz günler sonrasına bıraktık çünkü hava çok güzeldi, şanslıydık ve meteorolojiye göre hava önümüzdeki 4 gün yağışsız olacaktı. Hemen bu güzel havadan yararlanmak için yola çıkmamız gerekiyordu. 6 günlük taşıması ve pişirmesi kolay yiyecekler aldık, enerji versin diye bol bol çikolata ile doldurduk çantalarımızı.


Şili’ye yolunuz düştüğünde, 2420 kilometre alanı kapsayan, Şili Patagonya’sında yer alan; Torres Del Paine’yi görmeden dönmeyin, büyük hata olur. Patagonya’nın incisi gibi parlayan bu güzel yerde kendinizi kaybedeceğinize eminim. 3000 metre yükseklikteki And Dağları, buzullar ve fiyortlar içinde, rüzgara karşı yürürken nefesiniz hem gerçek hem de mecazi anlamda kesilecek, unutulmaz bir anı kalacak geriye, muhteşem manzaralar ile birlikte.


Kaldığım hostelden çadır, mat, ocak, pişirme kapları, tabak, çatal, kaşık, bardak ve yağmur geçirmez pantolon kiraladım. Sırt çantamı boşalttım, başka bir çantaya yerleştirdim ve bilgisayarım, fotoğraf makinemle birlikte hostelin kilitli dolaplarından birine bıraktım. Sırt çantamı bu malzemeler ve beni en sıcak tutacak olan kıyafetlerle doldurdum. Hava durumu her an değişebileceği ve kuvvetli bir yağmurlara yakalanma olasılığı olması nedeniyle fotoğraf makinemi riske atmamak adına yanıma almadım, taşımak ve muhafaza etmek zor olacaktı. Evet 6 günlük gezi için hazırdım, tek korkum bu çantayı nasıl taşıyacaktım? Yani tamam uzun süre yürüyebilirim ama Patagonya rüzgarına karşı bu çantayla yürümek biraz zor olacaktı fakat kesinlikle görmek de istiyordum. Aslında parkın içinde kalınabilecek oteller mevcut fakat fiyatları benim bütçemin üstünde olduğu için çadır kurmak şart olmuştu. Gemide tanıştığım gezginler de aynı şeyi yapacaktı zaten ve deneyim kazanmak, kendimi sınamak ve sınırlarımı zorlamak için bu bulunmaz bir fırsattı.


Her şey hazırdı, ertesi gün sabah otobüsle yola düştük. Planımız bir önceki yazımda bahsettiğim gibi “W” rotasını yapmaktı, ve bu rotayı doğudan başlayarak batıdaki Grey buzuluna doğru yapacaktık. İlk gün parka girişimizi yaptıktan sonra 2 saatlik bir yürüyüşle ilk kamp noktasına (Hosteria Las Torres) ulaştık. Çadırlarımızı kurduk ve etrafta ufak yürüyüşler yaparak güneşin ve güzel havanın keyfini çıkardık. Ertesi gün 4 saatlik bir yürüyüş yaparak, turkuaz renkli göller ve buzullardan akan suların oluşturduğu nehirlerden geçerek bu parka ismini veren gökyüzüne doğru uzanan 3 masif kayayı görebileceğimiz yere ulaştık, çok şanslıydık çünkü hava rüzgarlı olmasına rağmen güneşli idi ve yağmur yoktu, bulutsuz olduğu içinde manzara inanılmazdı. Deniz seviyesinden 2500 kilometre yükseklikte 3 devesal kaya işte bütün heybeti ile önümdeydi. Biraz manzaranın tadını çıkardıktan sonra daha kısa bir zamanda kamp alanımıza geri döndük, ateş yakmak burada serbestti, ateşimizi yakıp, yemeklerimizi pişirip, sıcacık duşlarımızı alıp, erkenden doğadaki sessizliğin içinde uykuya daldık. Güneş batar batmaz hava çok soğumuştu ve uyku tulumumun -5 gösteren derecesi beni hiç de sıcak tutmuyordu. Bir çok kere soğuktan dolayı uyandım, üşüyordum, ama yapacak bir şey yoktu, çantamdaki bütün kıyafetler zaten üzerimdeydi ve uyku tulumundaydım. Elimden geldiğince uyumaya çalıştım, ne olursa olsun hiçbir şekilde şikayet etmiyordum çünkü bu görsel şölenin içinde olmaktan dolayı çok mutluydum ve bu da bu işin bir parçasıydı.


Ertesi gün sabah erkenden kampı toplayıp çantalarla birlikte Campamento İtaliano’ya doğru yola düştük, tam 7 saat sürdü kamp alanına ulaşmamız ve Frances Buzulu’nun yakınında yer alan burada hava daha da soğudu. Zaman zaman buzuldan düşen parçalar vadide yankılanıyor ve ertesi gün buzulun yanından yapacağımız yürüyüşün muhteşemliği hakkında bizi hazırlıyordu. Zar zor yemeklerimizi hazırladık yedik ve çadırlara geçtik fakat burada soğuktan dolayı ve buzuldan düşen parçaların sesinden dolayı uyumak daha da zordu.


Sabah kahvaltıdan sonra yürüyüşümüze başladık. Frances Vadisi'nin nefes kesen güzellikleri içinden geçerek ve buzuldan düşen parçaları seyrederek, 4 saatlik bir yürüyüşle vadinin en yüksek noktasına ulaşıp, vadinin derinliklerine dalıp, dinlendik. Kampa geri dönüşümüz 3 saat sürdü, kampı toplayıp bir sonraki kamp alanına 3 saatlik bir yürüyüş daha gerçekleştirdik. Buzuldan uzaklaşmıştık, vadi içinde dağlarla korunan Pehoe Gölü yakınındaki kamp alanı bir önceki yere göre çok daha ılımandı. Tek sorun inanılmaz kuvvetli bir rüzgar vardı, hemen duşlarımızı alıp yemeklerimizi; kamp içinde bulunan ortak mutfakta hazırladık, ne kadar sevindim içeriye bu mutfağa girip sıcak hava ile karşılaşınca. Çok ama çok yorgundum, hazırladığım yemeği (bu arada tahmin edebileceğiniz gibi durmadan makarna yiyorduk) bile yiyecek gücüm yoktu. Çadıra zor attım kendimi ve ılıman havanın etkisi ile sabaha kadar deliksiz uyudum. Sabah sol ayağımın altında 3 adet su toplamıştı ve üstüne basmamın imkanı yoktu, hava da inanılmaz bozmuş ve neredeyse beni uçuracak kadar kuvvetli bir rüzgar çıkmıştı. Yağmur yağıyordu, yorgundum ve maalesef Grey Buzul’unu görebileceğim yürüyüşü yapamadım. Feribot biletimi alıp gruptan ayrılarak, yarım saatlik Pehoe Gölü’nde yapılan bir yolculuk sonrası otobüse binip Puerto Natales’e geri döndüm.


Hostele yerleştim ve akşam yemeği hazırlamak için markette alışveriş yaparken Türkçe konuşan birilerini duydum, hep acaba ne zaman Türk gezginlerle karşılaşacağım deyip duruyordum, “aaaa siz Türkçe konuşuyorsunuz” gibi garip bir tepki vermişim, sonra Türkçe’yi konuşamadım falan, uzun zamandır ya yarım yamalak İspanyolca konuşuyorum ya da İngilizce. Beni akşam, Şili’de rehberlik yaparak hayatını kazanan ve buraya yerleşmiş olan Türk bir rehberin, Cem’in, doğum gününü kutlamak için bir yere davet ettiler, ben de seve seve gittim. Puerto Natales’de barda birden 7 Türk olduk, neredeyse iki adet okey masası çıkacaktı. 2 burada yaşayan Türk rehber, 7 aydır Orta Amerika ve Güney Amerika’yı gezen bir çift, tek yön biletini almış, gemileri yakmış 2 gezgin daha ve ben. Onlar da benim gibi Torres Del Paine’ye gideceklerdi ve biraz bunun üzerine konuştuk. Muhabbetimiz hep gezmek, gezgin olmakla ilgiliydi, çok keyif aldım.


Ben rotamı güney Amerika'nın en büyük adası olan Tierra Del Fuego'ya yani Ateş Toprakları' na çevirirdim, onlarda Torres Del Paine'in inci gibi parlayan turkuaz göllerine.... Belki yollarımız kesişir bir yerlerde yine....


Torres Del Paine Ulusal Park






















Puerto Natales